<Chícharo>>

Había unha vez un príncipe que quería casar cunha princesa; pero tiña que ser unha princesa de verdade. Viaxou por todo o mundo para atopar unha, pero en ningún sitio puido conseguir o que quería. Había princesas dabondo, pero era difícil saber se eran de verdade. Sempre había algo nelas que non era como deberían ser. Así que volveu á casa triste, porque lle gustaría moito ter unha princesa de verdade.

Unha noite chegou unha tormenta terrible; houbo tronos e lóstregos, e a choiva caía a torrentes. De súpeto ouvíronse golpes na porta da cidade, e o vello rei foi abrila.

Era unha princesa a que estaba alí fóra, diante da porta. Pero, meu Deus! Que aspecto lle deran a choiva e o vento. A auga escorreulle polo cabelo e a roupa; corría polas puntas dos zapatos e volvía saír polos talóns. E, con todo, ela dicía que era unha princesa de verdade.

«Ben, iso xa o descubriremos axiña», pensou a vella raíña. Pero non dixo nada, entrou no dormitorio, quitou toda a roupa de cama da cama e puxo un chícharo enriba; despois colleu vinte colchóns e colocounos enriba do chícharo, e despois vinte edredóns de penuxe enriba dos colchóns.

Nisto tivo que deitarse a princesa toda a noite. Pola mañá preguntáronlle como durmira.

—Oh, moi mal! —dixo ela—. Apenas pechei os ollos en toda a noite. Deus sabe o que había na cama, pero estaba deitada enriba de algo duro, de xeito que estou negra e azul por todo o corpo. É horrible!

Agora sabían que era unha princesa de verdade porque sentira o chícharo a través dos vinte colchóns e dos vinte edredóns de penuxe.

Ninguén agás unha princesa de verdade podería ser tan sensible coma esa.

Entón o príncipe tomouna por esposa, porque agora sabía que tiña unha princesa de verdade; e o chícharo foi posto no museo, onde aínda se pode ver, se ninguén o roubou.

Iso si que é unha historia real.